20 januari 2014

Ik denk niet dat ik die datum ooit echt zal vergeten. Het was de dag van mijn eerste stemoperatie, vol goede moed, hoop en een bak optimisme was ik klaar om voor eens en altijd mijn stem te ‘fixen’. Na jaren haat-liefde waren m’n stem en ik klaar voor alléén nog maar liefde.
De KNO-arts had er ook vertrouwen in en na lang voorbereiden was het zover. Vanaf nu zou alles makkelijker worden.
De eerste week na de operatie mocht ik niet spreken, ik werd erg moe en ziek wakker uit de narcose, maar hoe het echt ging? Geen idee, ik hield me braaf aan de regels en deed rustig aan. De arts zei al wel dat er wat weefsel gevonden was tijdens de operatie, dat niet zo gunstig zou zijn voor een zangeres. Maar, he, kom nou, dat zien we nog wel!
Na mijn eerste week praten werd het langzaamaan duidelijk dat er echt iets mis was, iets wat we niet hadden voorzien. Ik moest rekening gaan houden met een langere revalidatie periode. Na een maand was het nauwelijks beter, na 3 maanden verloor ik hoop. Na 3,5 maand was ik weer aan het vechten, geen idee waarvoor, maar zoals m’n stem nu was? Dat kon echt niet.
Na een half jaar voor het eerst weer het podium op. Het ging voor geen meter maar ik was ape-fucking-trots!
Inmiddels durfde ik weer een beetje te geloven in een toekomst als vocalist. Na een jaar, verschillende logopedisten, coaches en KNO artsen verder, was het tijd voor een tweede operatie. Er zat nog een klein beetje teveel oppervlakkig weefsel, dat wilde ik er zooooo graag af! Want als het 5% zou schelen, dan was het al grote winst. Mijn nieuwe arts wilde ook graag de stembandjes van dichtbij zien en we gingen ervoor.
Toen ik wakker werd mocht ik meteen praten. ‘Foute boel’ hoorde ik mezelf denken. In paniek concludeerde ik dat er niets weggehaald was, weer een bak hoop weg. De arts spoot wel een ontstekingsremmer in, waardoor ik bijzonder laag klonk. De werking daarvan zou in de maanden erna zichtbaar moeten worden.
Vanaf die injectie ging het ineens toch beter. Na een tweede injectie een half jaar later wist ik inmiddels dat ook die injectie niet het verschil maakt, maar; na een jaar ging het wel eindelijk beter!

Nu zijn we 2 jaar verder. Ik sta weer flink te schreeuwen op het podium en kan gelukkig weer werken. Tevens vind ik steeds meer liefde voor mijn stem en mijn muzikale ik.
Het komende jaar wil ik eindelijk weer mijn eigen liedjes gaan zingen, mooie dingen schrijven en de passie, die ik ooit zo voelde voor mooie liedjes, terug vinden.
De afgelopen jaren waren bijzonder heftig. Ik heb niet eerder zulke pijn ervaren, niet eerder zo hard gezocht en gevochten en niet eerder zoveel aandacht gehad voor mezelf. Ondanks dat ik mezelf alle pijn zo erg had willen besparen, heb ik geen spijt meer en ben ik bijna klaar om echt te accepteren.
Als afsluiter van deze 2 jaar, zeg ik, Goodbye.. met mijn nieuwe stem. Ik hoop dat jullie ‘m ook nog steeds leuker gaan vinden, die nieuwe stem.

Liefs, van de voor-altijd-hees-pratende zangeres.

 

Luister HIER naar de nieuwe versie van Goodbye